Copyright : Αρχιμ. Θωμάς Ανδρέου 29-12-2013. Από το Blogger.
RSS

Γιατί οι αιρέσεις ευδοκιμούν στην Ορθόδοξη Ελλάδα;

Τα τελευταία χρόνια, η έντονη παρουσία αιρετικών ομάδων, γίνεται καθημερινά ολοένα και περισσότερο πιο αισθητή. Αιρέσεις άγνωστες πριν λίγα χρόνια στον τόπο μας, εμφανίζονται να καλούν τον κόσμο σε γνώση μιας ''αλήθειας'' διαφορετικής από αυτήν που οι περισσότεροι γνωρίσαμε από τα παιδικά μας χρόνια. Άνθρωποι κάθε ηλικίας κτυπούν τις πόρτες θεωρώντας πως και ένας να τους ακούσει υπάρχει όφελος! Οπλισμένοι με ψυχραιμία, στολισμένοι με μιαν επίπλαστη ευγένεια, δεν διστάζουν να κτυπήσουν τις πόρτες των σπιτιών για να μιλήσουν για τον Χριστό.... 
Ιστορικά, οι αιρέσεις παρουσιάσθηκαν μετά την κατάπαυση των αιματηρών διωγμών των πρώτων τριών αιώνων παρουσίας την Χριστιανικής Εκκλησίας. Στην Ελλάδα, εμφανίζονται μετά την απελευθέρωση και την επανασύσταση του νεωτέρου Ελληνικού Έθνους. Έρχονται από την αλλοδαπή για να κηρύξουν σε έναν λαό που προσπαθεί να αναγεννηθεί από τις στάχτες του, μετά από τέσσερις αιώνες δουλείας. Από τότε μέχρι και σήμερα, σχεδόν διακόσια χρόνια μετά, συνεχίσουν να βρίσκουν πρόσφορο έδαφος, προσηλυτίζοντας ανθρώπους , το μεγαλύτερο μέρος των οποίων γεννήθηκαν και μεγάλωσαν με την Ορθόδοξη Πίστη. Στις μέρες μας, αυξάνει καθημερινά η παρουσία των αιρετικών στην Ελλάδα, εκ των οποίων οι πλέον θρασείς είναι οι ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά, που ευκαίρως - ακαίρως εμφανίζονται σαν τα δηλητηριώδη μανιτάρια του βουνού, μανιτάρια των οποίων την επικινδυνότητα αν δεν αναγνωρίσεις, μπορούν να σε οδηγήσουν ακόμα και στον θάνατο... 
Όμως -ελέγχω τον εαυτό μου- αν δεν έβρισκαν έδαφος, τα δηλητηριώδη αυτά μανιτάρια θα μπορούσαν ποτέ να ευδοκιμήσουν; Αν εμείς είχαμε φροντίσει καλύτερα για την κατήχηση του λαού μας, θα μπορούσαν οι αιρετικοί να δράσουν στην Πατρίδα μας, τουλάχιστον σε αυτόν τον βαθμό; Όταν άνθρωποι που δηλώνουν Ορθόδοξοι Χριστιανοί,  ούτε το σύμβολο της Πίστεως δεν μπορούν να διαβάσουν, κάτι που το βλέπουμε συχνά όταν γίνονται ανάδοχοι στις βαπτίσεις, είναι δυνατόν να έχουν γνώση για το τι πιστεύουμε ώστε να μπορούν με επίγνωση  να καλύψουν τις πνευματικές τους αναζητήσεις; Πόσες φορές είδαμε κατά την ώρα του κηρύγματος, ανθρώπους να κοιτούν τα ρολόγια τους, δείγμα μιας αδιαφορίας απέναντι στον Λόγο του Θεού, αιτία της οποίας μπορεί να είναι ο κήρυκας; Πόσες φορές δεν διαπιστώσαμε την πνευματική ανεπάρκεια των Εκκλησιαζομένων Χριστιανών μας κατά την φοβερά στιγμή της μετάδοσης του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, ιδιαιτέρως στις ημέρες των Χριστουγέννων και του Πάσχα, όπου παρατηρείται αθρόα προσέλευση, όταν τους μεταδίδουμε τα Άχραντα Μυστήρια χωρίς να γνωρίζουμε αν μετέχουν στο Μυστήριο, η αν εκτελούν απλώς ένα έθιμο; Συμβιβαστήκαμε! Και αυτός ο συμβιβασμός καλλιέργησε τις συνθήκες ενός μεγάλου κενού κατηχήσεως με αποτέλεσμα, αυτό ακριβώς το κενό, να το εκμεταλλεύονται  οι αιρετικοί ώστε να αυξάνουν τους οπαδούς τους! Οι περισσότεροι εξ΄αυτών δε, στην προσπάθεια τους να πείσουν ένα επιχείρημα χρησιμοποιούν! Το ότι υπήρξαν ΄΄ Ορθόδοξοι'' κάποτε και πως κάποιο γεγονός, τους οδήγησε να αναζητήσουν αλλού την αλήθεια! 
Όμως η ευθύνη δεν ανήκει μόνον σε εμάς! Η ευθύνη των ποιμένων είναι σε πνευματικό επίπεδο και νομίζω πως την αναπτύξαμε παραπάνω. Υπάρχει μεγάλη ευθύνη και στο Ελληνικό Κράτος, που από την μια πλευρά φρόντισε να θεωρηθεί η Ορθόδοξη Κατήχηση , προσηλυτισμός με αποτέλεσμα να την βγάλει από τα σχολεία και από τα σχολικά βιβλία και από την άλλη στο όνομα της Δημοκρατίας να επιτρέπει με μιαν απόφαση του Πρωτοδικείου όχι μόνο την αναγνώριση μιας θρησκευτικής οργάνωσης αλλά και την λειτουργία ευκτηρίου οίκου, για την κάλυψη των μελών της, παραγκωνίζοντας πλήρως τον Επίσκοπο που η ίδια η Πολιτεία με Διάταγμα της καθιστά και αναγνωρίζει και ο οποίος έχει την ευθύνη για την προάσπιση του ποιμνίου του! Είναι σαν να λες δηλαδή, εγώ θα βάλω μια λυκοφωλιά στο ποίμνιο, και εσύ βρες τρόπο να σώσεις τα πρόβατά σου! Μην βιαστεί κάποιος να με κατηγορήσει με αυτό το βλακώδες σύνθημα που συχνά διαβάζουμε και ακούμε, πως θεωρούμε τον κόσμο πρόβατα και πως μας ακολουθούν σαν πρόβατα! Θα είναι ανοησία μιας και αν συνέβαινε αυτό, δεν θα υπήρχαν αιρέσεις στην Ελλάδα αφού δεν θα υπήρχε κανείς να τις ακολουθήσει.... αφού όλοι θα ανήκαν στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτό κάνουν τα πρόβατα! Ακολουθούν αδιαμαρτύρητα. Το γεγονός όμως πως οι αιρέσεις ευδοκιμούν στην Πατρίδα μας, δείχνει πως κάθε άλλο παρά αυτό συμβαίνει! Η αδιαφορία κάποιων ποιμένων αλλά και η αδιαφορία κάποιων Χριστιανών έχει σαν αποτέλεσμα οι αιρέσεις να βρίσκουν οπαδούς μεταξύ των Ορθοδόξων πιστών. Κτυπήθηκε ανελέητα το κατηχητικό με το οποίο μεγάλωσαν γενιές Ελλήνων! Ακόμα και ο Ιερεύς που είχε την ευκαιρία να επισκεφθεί τα σχολεία και να εξομολογήσει όσα παιδιά το επιθυμούσαν και τα οποία ίσως δεν θα πήγαιναν στην Εκκλησία για να τον βρουν, πλέον δεν έχει αυτήν την ευκαιρία! Θεωρήθηκε προσηλυτισμός η παρουσία του στο σχολείο, αλλά δεν θεωρείται προσηλυτισμός το να συναντηθεί ένα παιδί με κάποιον αιρετικό στον δρόμο ή αλλού και να του μιλήσει για τα πιστεύματα του. Η Εκκλησία επαγρυπνά. Ο αντιαιρετικός αγώνας υπάρχει και σε μεγάλο βαθμό. Είναι όμως αυτό αρκετό όταν βλέπουμε τις αιρέσεις να λυμαίνονται τις ψυχές όσων η πίστη τους είναι χλιαρή; Θα μου πεις, εμείς φταίμε και σε αυτό; Όχι! Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να επιλέξει και αυτήν την ελευθερία την χάρισε ο Θεός. Η ευθύνη μας, συνίσταται στο ότι ίσως, μας καθησυχάζει το γεγονός, πως ακόμα τουλάχιστον επίσημη Θρησκεία στην Ελλάδα, Συνταγματικώς κατοχυρωμένη είναι η Ορθόδοξη Πίστη....  Καταθέτω τις σκέψεις μου και τον προβληματισμό μου, με τον απόλυτο και δεδηλωμένο σεβασμό και την αναγνώριση, της ποιμαντικής αγωνίας του Σώματος της Αγίας Μητέρας Εκκλησίας και των προσώπων που την διακονούν! Σε καμία περίπτωση οι σκέψεις μου αυτές δεν είναι δυνατόν να αφορούν το μεγαλύτερο μέρος του Ιερού Κλήρου που με επίγνωση διακονεί τον λαό του Θεού. Θα ήμουν άδικος!  Αλλά θα είμαι επίσης άδικος, αν δεν ελέγξω τον εαυτό μου και δεν σκεφθώ ότι, η υγρασία μπορεί να διαβρώσει ένα χώρο, αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει να βρει τις κατάλληλες συνθήκες.... 
                                                                                              π. Θωμάς Ανδρέου 

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου