Σε εκκλησιαστικό ιστότοπο, διάβασα ένα αξιοπρόσεκτο γεγονός, το οποίον και θέλησα να μοιραστώ μαζί σας. Αναφέρεται σε ένα σύγχρονο θαύμα, του μεγάλου Αγίου μας, Νεκταρίου Μητροπολίτου Πενταπόλεως του Θαυματουργού. Το μεταφέρω αυτούσιο όπως το βρήκα, με την υποσημείωση πως ακόμα και αν κάποια πράγματα δεν αντέχουν στην ανθρώπινη λογική, ωστόσο ο Θεός ,ενεργεί με τρόπο υπέρλογο και πολλές φορές ακατάληπτο για τον άνθρωπο. Νομίζω, πως στο παρελθόν, ο αγαπημένος Άγιος Νεκτάριος, με την Χάρη του Θεού, εποίησε πολλά θαυμαστά, '' μεγάλα καὶ ἀνεξιχνίαστα, ἔνδοξά τε καὶ ἐξαίσια, ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός'' (Ιώβ 9-10) . Το αναδημοσιεύω λοιπόν, προς δόξαν ενός ανθρώπου, που ακολούθησε τον δρόμο του Σταυρού αλλά και της Αναστάσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Το ερώτημα βέβαια που προκύπτει, είναι αν αυτό που και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας έχει στο παρελθόν δηλώσει, θα έχει επιπτώσεις στις σχέσεις του με την Εκκλησία στην περίπτωση που η αξιωματική αντιπολίτευση, κληθεί από τον Ελληνικό λαό να κυβερνήσει την χώρα.

Τελικά, πείτε με ρομαντικό, πείτε πως είμαι εκτός πραγματικού χρόνου, ωστόσο, θα συμφωνήσετε μαζί μου στο γεγονός πως πλέον, η τηλεόραση, αυτό το ψυχαγωγικό και ταυτόχρονα παιδαγωγικό μέσο, έχασε προ πολλού την αξία της. Θυμάμαι, στην παιδική μου ηλικία, το ενδιαφέρον με το οποίον παρακολουθούσα σειρές μιας άλλης εποχής, όπως η ''Λωξάντρα'' της Μαρίας Ιορδανίδου, με την εξαιρετική ερμηνεία της Μπέτης Βαλάση που νομίζω πως την καθιέρωσε στην Ελληνική Τηλεόραση, ή τον ''Συμβολαιογράφο'' του Αλέξανδρου Ραγκαβή, με τον επίσης εξαιρετικό ηθοποιό, Βασίλη Διαμαντόπουλο.

Υπάρχουν στιγμές, που ο άνθρωπος στέκεται έντρομος και αδύναμος μπροστά στην φυσική καταστροφή! Ο σεισμός, είναι μια έκφραση των φυσικών δυνάμεων, ένα φαινόμενο που παρά τις μεγάλες επιστημονικές παρατηρήσεις, συνεχίζει να προκαλεί δέος, φόβο και τρόμο. Αυτές τις ημέρες, η Κεφαλονιά δοκιμάζεται σκληρά από την σεισμική ακολουθία που επανέφερε στην σκέψη των κατοίκων την οδύνη και τον τρόμο του 1953, όταν το πανέμορφο νησί, ισοπεδώθηκε σχεδόν από τον μεγάλο σεισμό...

Πόσες φορές, δεν βρεθήκαμε αντιμέτωποι με την απελπισία. Πόσες φορές δεν αφήσαμε τον εαυτό μας να καταρρεύσει από το βάρος των πολλαπλών προβλημάτων που μας κατακλύζουν... Σκέφθηκες ποτέ, πως σε εκείνες τις δύσκολες ώρες δεν είσαι μόνος; Άφησες τον καταβεβλημένο εαυτό σου να αναζητήσει τον ουράνιο φίλο που μπορεί να σε στηρίξει στις πιο δύσκολες στιγμές; Το να αμφιβάλλεις είναι ανθρώπινο, εξάλλου, αν δεν αμφιβάλλεις για κάτι,πως μπορείς να το αναζητήσεις... Ο Θεός, θέλει να τον αναζητούμε. Άλλο το να αναζητάς το Θεό, άλλο να αρνείσαι την ύπαρξη του.

Το πρώτο πρόσωπο που βλέπουμε, μόλις ανοίξουμε για πρώτη φορά τα μάτια μας στο πρωταντίκρυσμα της ζωής είναι αυτό της Μητέρας ... Στην αγκαλιά της το παιδί, βρίσκει ασφάλεια. Στα χέρια της αισθάνεται αφοβία. Για ένα μωρό, όλος ο κόσμος του,είναι η Μάνα. Η ίδια Μάνα, που θα το δει με καμάρι να μεγαλώνει, εκείνη που θα σταθεί με αγωνία στο προσκεφάλι του όταν το παιδί άρρωστο δέχεται τις δικές της φροντίδες,  που αγωνιά προσευχόμενη μπροστά στα εικονίσματα για το παιδί, της με μια προσευχή, που στηρίζει το παιδί, στις  πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του  ακόμα και αν το ίδιο δεν μπορεί να το καταλάβει.