Η παραβολή του άφρονα πλουσίου παραμένει διαχρονική μέσα στους αιώνες, διότι πάντοτε θα υπάρχουν πλούσιοι και πάντοτε θα υπάρχουν άφρονες.
Και αν δεν είμαστε όλοι πλούσιοι, συχνά γινόμαστε άφρονες ως προς τον τρόπο που διαχειριζόμαστε όσα ο Θεός επιτρέπει να έχει ο καθένας μας∙ υλικά αγαθά, ευκαιρίες, χρόνο, ακόμη και την ίδια μας τη ζωή. Ο άφρων της σημερινής παραβολής υπολογίζει και ξαναϋπολογίζει τα κέρδη του, προσθαφαιρώντας σε έναν λογαριασμό που θεωρεί ότι του ανήκει ολοκληρωτικά. Προσπαθεί να εξασφαλίσει ένα αύριο που πιστεύει ότι του ανήκει, όμως είναι ένα αύριο που δεν θα ζήσει ποτέ. Διότι το ίδιο εκείνο βράδυ ο Θεός απαιτεί —δεν ζητά, δεν προειδοποιεί, αλλά απαιτεί— την ψυχή που ο Ίδιος του είχε δωρίσει, προκειμένου να ζήσει με σωφροσύνη και μετάνοια.Η τραγωδία του άφρονα πλουσίου δεν βρίσκεται στα πλούτη του, αλλά στην πνευματική του τύφλωση. Δεν κατανοεί ότι τα αγαθά της γης δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μέσα διακονίας και ευγνωμοσύνης. Ο άνθρωπος της παραβολής δεν μπόρεσε να δει πέρα από τις αποθήκες του∙ πίστεψε ότι η ευτυχία του εξαρτάται από το πόσα θα συγκεντρώσει, πόσα θα φυλάξει, πόσα θα εξασφαλίσει. Έκλεισε τον ορίζοντά του μέσα στα όρια της ύλης, ξεχνώντας πως η ζωή του δεν είναι αποτέλεσμα των υπολογισμών του, αλλά δώρο του Θεού.
Γι’ αυτό και η φωνή του Θεού ακούγεται απότομα, σχεδόν βίαια: «Ἄφρων! Ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας, τίνι ἔσται;». Δεν πρόκειται για λόγο εκδικητικότητας, αλλά για λόγο αλήθειας. Ο Θεός δεν του παίρνει τη ζωή για να τον τιμωρήσει∙ απλώς του φανερώνει την πραγματικότητα: ότι η ζωή δεν του ανήκει, αλλά βρίσκεται εξ ολοκλήρου στα χέρια Εκείνου. Όσες προετοιμασίες κι αν έκανε, όσους υπολογισμούς κι αν συνέθεσε, δεν μπορούσε να προσθέσει ούτε μία στιγμή στην ύπαρξή του.
Η παραβολή λοιπόν δεν καταδικάζει τον πλούτο, αλλά την αλαζονική πεποίθηση ότι είναι ο άνθρωπος κύριος της ζωής του. Δεν κατηγορεί τον μόχθο, αλλά την απουσία αναφοράς στον Θεό. Ο άφρων πλούσιος δεν προσεύχεται, δεν ευχαριστεί, δεν μοιράζεται. Ό,τι έχει το θεωρεί δικό του και μόνο δικό του, λησμονώντας ότι ο αληθινός Κύριος των όλων είναι ο Θεός. Η καρδιά του έχει τόσο πολύ κλειστεί στον εαυτό της, που δεν χωρά ούτε τον Θεό ούτε τον άνθρωπο.
Αλλά και εμείς, πολλές φορές, μπορεί να μην έχουμε μεγάλα πλούτη, όμως έχουμε την ίδια αφροσύνη. Ζούμε λες και η ζωή μάς ανήκει, λες και είναι δική μας περιουσία. Τρέχουμε, σχεδιάζουμε, αγωνιούμε, προγραμματίζουμε, σαν να κρατάμε τον χρόνο στα χέρια μας. Και μέσα σε αυτή την αυταπάτη λησμονούμε το ουσιώδες: ότι κάθε ανάσα είναι δώρο του Θεού και κάθε ημέρα είναι μια ακόμη ευκαιρία σωτηρίας.
Ο λόγος του Χριστού έρχεται να μας αφυπνίσει, όχι να μας φοβίσει. Μας καλεί να ξαναβρούμε τον προσανατολισμό μας, να θυμηθούμε πως αληθινός πλούτος δεν είναι ό,τι συγκεντρώνουμε αλλά ό,τι προσφέρουμε∙ όχι ό,τι κατέχουμε αλλά ό,τι αγαπούμε∙ όχι ό,τι κινδυνεύει να χαθεί, αλλά ό,τι μένει αιώνιο. Ο άνθρωπος «πλουτεί εν Θεώ» όταν η καρδιά του ανοίγει στη μετάνοια, στην ελεημοσύνη, στην προσευχή, στη συγχώρεση. Όταν αναγνωρίζει ότι όλα είναι του Θεού και όλα πίσω στον Θεό επιστρέφουν.
Η παραβολή του άφρονα πλουσίου μάς υπενθυμίζει πως η γη και τα αγαθά της είναι πρόσκαιρα, αλλά η ψυχή μας είναι αιώνια. Μας καλεί να επενδύσουμε στον πλούτο που δεν φθείρεται, στον θησαυρό της Βασιλείας. Μας καλεί να ζήσουμε με επίγνωση, με ταπείνωση, με εγρήγορση και με ευγνωμοσύνη για κάθε δώρο του Θεού. Γιατί η αληθινή σοφία δεν βρίσκεται στο να γεμίζουμε αποθήκες, αλλά στο να γεμίζουμε καρδιές· και η αληθινή ασφάλεια δεν βρίσκεται στο αύριο που σχεδιάζουμε, αλλά στο σήμερα που προσφέρουμε στον Θεό.
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου