Copyright : Αρχιμ. Θωμάς Ανδρέου 29-12-2013. Από το Blogger.
RSS

Η ανάγκη να ακούμε αυτό που θέλουμε!

Ζούμε σε καιρούς όπου οι άνθρωποι δεν ζητούν τόσο την αλήθεια, όσο την επιβεβαίωση. Θέλουν να ακούσουν εκείνον που θα τους πει αυτό που ήδη πιστεύουν, εκείνον που θα χαϊδέψει τις αγωνίες τους και θα τις μετατρέψει σε βεβαιότητες.



Κι έτσι, η φωνή της Εκκλησίας — που καλεί πάντοτε σε μετάνοια, υπακοή και ταπείνωση — ακούγεται σκληρή, ξένη, ίσως και «ξεπερασμένη». Δεν φταίει η Εκκλησία που δεν συμβαδίζει με τα μέτρα μας· φταίνε τα μέτρα μας που δεν χωρούν την Εκκλησία.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, αναδύονται πρόσωπα — κληρικοί, μοναχοί ή και λαϊκοί — που υπόσχονται μια «αναγέννηση», μια Εκκλησία πιο «αυθεντική», πιο «καθαρή», όπως την οραματίζονται οι ίδιοι. Δεν περιμένουν τη σωτηρία τους από την Εκκλησία, αλλά νομίζουν πως εκείνοι θα τη σώσουν. Σπεύδουν να διορθώσουν, να καταγγείλουν, να «ξεκαθαρίσουν» το Σώμα της Εκκλησίας από τους «ανάξιους». Κι όμως, λησμονούν πως η Εκκλησία δεν σώζεται από ανθρώπους· σώζει ανθρώπους. Όταν κάποιος πιστεύει πως πρέπει να τη «διορθώσει», στην ουσία δηλώνει πως δεν ανήκει πια σ’ Αυτήν, γιατί έχει πάψει να εμπιστεύεται τον Χριστό που τη ζωοποιεί.

Στην εποχή μας, απέναντι στις προκλήσεις που δημιουργούνται καθημερινά, η Εκκλησία δεν καλεί σε αντιπαραθέσεις ούτε σε φατριασμούς· καλεί σε ενότητα. Σε ενότητα πίστεως και αγάπης, για όσους πραγματικά επιθυμούν να την ακολουθήσουν και να ζήσουν μέσα της. Η Εκκλησία δεν προχωρά με οπαδούς, αλλά με πιστούς· γιατί οπαδός είναι εκείνος που αγαπά όσο συμφωνεί, ενώ ο πιστός αγαπά ακόμη κι όταν πονά. Στους αιώνες της πορείας της, η Εκκλησία δεν στηρίχθηκε ποτέ σε φωνές που την αμφισβήτησαν όταν ο λόγος της δεν τους άρεσε, αλλά σε εκείνους που έμειναν, προσευχήθηκαν και υπέμειναν — ακόμη και μέσα στη σιωπή, ακόμη και στο μαρτύριο.

Η Εκκλησία δεν είναι ένα σχήμα που χρειάζεται σωτήρες· είναι το Σώμα του Σωτήρος. Και μέσα σ’ Αυτό το Σώμα, όλοι είμαστε πληγωμένοι και θεραπευόμενοι μαζί — όχι κριτές και κρινόμενοι, αλλά αδελφοί. Μα ο άνθρωπος του καιρού μας δεν αντέχει τη σιωπή της ταπείνωσης· ζητά φωνές δυνατές, πρόσωπα «ανυπότακτα», ρήσεις που θα δικαιώσουν τον θυμό του. Κι εκεί βρίσκεται ο πειρασμός: να νομίσουμε ότι η πίστη είναι αγώνας εναντίον των άλλων, κι όχι αγώνας εναντίον του εαυτού μας.

Όποιος αγαπά την Εκκλησία, την υπηρετεί με υπακοή και υπομονή. Δεν τη διδάσκει — μαθητεύει μέσα της. Δεν την επιδιορθώνει — μετανοεί μέσα της. Γιατί η Εκκλησία δεν έχει ανάγκη από σωτήρες· έχει ανάγκη από Αγίους.

Κι αυτοί δεν φαίνονται, δεν φωνάζουν, δεν «αναρτούν»· απλώς ζουν το φως που προσπαθούμε όλοι να βρούμε.

π. Θωμάς Ανδρέου

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου