Copyright : Αρχιμ. Θωμάς Ανδρέου 29-12-2013. Από το Blogger.
RSS

’’ Ο δικός σου Σταυρός…’’

 ‘’Ο λόγος γὰρ τοῦ σταυροῦ τοῖς μὲν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί, τοῖς δὲ σῳζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι.  γέγραπται γάρ· ἀπολῶ τὴν σοφίαν τῶν σοφῶν, καὶ τὴν σύνεσιν τῶν συνετῶν ἀθετήσω. ’’[1] . Με τους λόγους αυτούς, ο Απόστολος των Εθνών Παύλος , αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί και Πατέρες, προβάλει την σημειολογική έννοια του Σταυρού στην ζωή των Χριστιανών.
      Και σήμερα ,στην μεγάλη εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, ο λόγος του Σταυρού γίνεται επίκαιρος σε μια εποχή όπου το αιώνιον και ακατάλυτον σύμβολον της Θυσίας του Θεανθρώπου είναι ‘σημείον αντιλεγόμενον’’ [2].
     Ο ακατάλυτος και αιώνιος Θρόνος, του Θεανθρώπου , για όλους όσους βρίσκονται μακράν της χάριτος του Θεού, είναι απλώς ένα σύμβολο μιας θρησκείας ,τοῖς μὲν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί ‘’, βροντοφωνάζει ο  Απόστολος Παύλος,  για όσους όμως , πιστεύουν στην Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ‘’ δύναμις Θεοῦ ἐστι’’. Διότι , ‘’ ἡμεῖς κηρύσσομεν Χριστὸν ἐσταυρωμένον’’ [3] , και αυτό το κήρυγμα ζωής ,κατά του Θανάτου , χαρίζει την ελπίδα της αιωνίου ζωής , σε έναν κόσμο που κυριαρχεί η απελπισία, σε έναν κόσμο που τα ιδεολογικά συστήματα ,προσπαθούν να ‘’ μεταμορφώσουν ‘’ τον άνθρωπο, χωρίς όμως να μπορούν να τον αλλάξουν.
      Αιώνες τώρα ,αγαπητοί μου, ο Σταυρός του Χριστού μας, απετέλεσε το σύμβολο της Αγάπης ,της ελπίδος και της ειρήνης στην κοινωνία των ανθρώπων. Κυριάρχησε στις ψυχές τους , έγινε σύμβολο ομολογίας στα χέρια τους, κινητήριος δύναμη στα χείλη τους διότι, εάν ό Χριστός υπέγραψε το συμβόλαιο της δικής μας σωτηρίας με το αίμα Του δίδοντας την ζωή του ‘λύτρον ντ πολλν’ [4], με τον Σταυρόν Του επισφράγισε αυτό το συμβόλαιο της σωτηρίας του μεταπτωτικού ανθρώπου που για αιώνες έζησε μακράν της χάριτος του Θεού εξ΄ιδίας επιλογής και προαιρέσεως.
         Ο σταυρός, λέει ο Ιερός Χρυσόστομος, «ανείλε την αμαρτίαν, καθάρσιον της οικουμένης εγένετο, καταλλαγή χρονίας έχθρας, ανέωξε του ουρανού τάς πύλας, τους μισουμένους φίλους εποίησεν, εις τον ουρανόν επανήγαγεν, εν δεξιά του θρόνου εκάθισε την ημετέραν φύσιν, μυρία έτερα παρέσχεν ημίν αγαθά» [5].  Είναι απόλυτα συνυφασμένος με την ζωή του Χριστιανού ,αφού αιώνες τώρα δεν είναι μόνο το Σύμβολο της Θεϊκής Θυσίας, αλλά γίνεται βίωμα στην ζωή των ανθρώπων. 
         Πέρα ,όμως από την Θεολογική έννοια και τον συμβολισμό του Τιμίου Σταυρού, για τον κάθε Χριστιανό ,από τις πρώτες ακόμα ημέρες της επιγείου ζωής του, ο Πανσεβάσμιος Σταυρός του Χριστού γίνεται και δικός μας Σταυρός, αφού η ζωής μας από μόνη της είναι πολλές φορές ένας μεγάλος Σταυρός. Εκεί όπου ολοκληρώνεται η σημασία του συμβολισμού, έρχεται το βίωμα του Σταυρού στον καθένα προσωπικά.
          Η ζωή του ανθρώπου δεν ξεχωρίζει, το γέλιο από το δάκρυ, την ευτυχία από την δυστυχία, την χαρά από την λύπη! Εκεί όπου ο άνθρωπος γελά, κλαίει, εκεί όπου χαίρεται πονά. Και ο λόγος του Σταυρού μετατρέπεται σε προσωπικό βίωμα του δικού μας Σταυρού. Όταν η ασθένεια ,η ακόμα και ο θάνατος κτυπήσει αθόρυβα την πόρτα της ζωής μας, απρόσκλητος και συνάμα ανεπιθύμητος επισκέπτης, ο άνθρωπος γονατίζει από το βάρος της επερχομένης εις αυτόν δυστυχίας. Εκεί, στις στιγμές της μεγάλης μοναξιάς του, στις δύσκολες ώρες τις θλίψεως και της δοκιμασίας, ο άνθρωπος προσμετρά τις αντοχές του, ζυγίζει τις δυνάμεις του και σε αυτές τις δύσκολες στιγμές αναζητά περισσότερο την ελπίδα.
        Πολλές φορές, αισθανόμενοι το δυσβάστακτο βάρος του δικού μας Σταυρού, διερωτώμεθα ίσως γιατί σε εμάς. Ας αναζητήσουμε όμως αδελφοί μου με τα μάτια μας, το βάρος και το φορτίο του Σταυρού που μπορεί ,αγόγγυστα και σιωπηλά να κουβαλά στους ώμους του ο διπλανός μας! Πόσες φορές ,δεν γίναμε οι ίδιοι αυτόπτες μάρτυρες ,στις δοκιμασίες που απλόχερα η ζωή μας προσφέρει, στα πρόσωπα των αδελφών μας; Πόσες φορές ,δεν συλλάβαμε τον εαυτό μας να παραδέχεται μυστικά και ενδόμυχα ,πως αυτό που συνέβη στον δείνα , δεν θα μπορούσα να το ζήσω εγώ ! Και όμως. H πραγματική δύναμη του Χριστιανού, δεν φαίνεται στις στιγμές της χαράς και της ευτυχίας, αλλά στις ώρες των θλίψεων και των μεγάλων δοκιμασιών.  Οι στιγμές της χαράς στην επίγεια ζωή είναι μετρημένες. Οι άλλες στιγμές, των πικρών θλίψεων και των δακρύων, οι ανεπιθύμητες αλλά και αναπόφευκτες είναι αμέτρητες.
         Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, πως το πρώτο που ακούγεται στην γέννηση του ανθρώπου είναι το κλάμα του, την στιγμή κατά την οποίαν όλοι οι άλλοι, γελούν και χαίρονται με αυτήν. Εκεί ο άνθρωπος, ως βρέφος ακόμη, αντιλαμβάνεται άθελα του το βάρος του Σταυρού της ζωής και είναι μακάριος εκείνος ο άνθρωπος όταν μετά από χρόνια ολοκληρώσει τον κύκλο της ζωής και έρθει η στιγμή κατά την οποίαν θα εκπληρώσει το ‘κοινόν του βίου χρέος’’ στον καιρό της εξόδου του από την ταλαίπωρον ζωήν , να μπορεί ο ίδιος να γελά και να χαίρει για αυτό, όταν οι υπόλοιποι θα θρηνούν και θα οδύρονται για την μετάβαση του στον Ουρανό.
          Το βάρος του δικού μας Σταυρού ,που ο καθένας ξεχωριστά κουβαλά στην ζωή του, το γνωρίζει μόνον ο ίδιος και ο Θεός. Είναι όμως αδιαμφισβήτητο πως ο Θεός που για τους δικούς Του λόγους επιτρέπει την δοκιμασία στην ζωή μας, προσμετρά τις αντοχές μας και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα την στιγμή κατά την οποίαν ο άνθρωπος, αυτό το θεριό ,γίνεται υπέρ-άνθρωπος, όχι ως ο υπεράνθρωπος του Νίτσε , αλλ’ ως εκείνος ο οποίος μπορεί στοχαζόμενος και στην στιγμή της πικράς θλίψεως να κάμει τον πόνο προσευχή , την αδυναμία κουράγιο και τέλος να μετατρέπει την απελπισία που τον κατακλύει σε ελπίδα και απαντοχή.
         Κάποτε, κάποιος νεαρός έφτασε στα όρια της απελπισίας. Πολλά τα προβλήματα. Ήταν πελαγωμένος. Αντικρίζοντας μόνο αδιέξοδο, έπεσε στα γόνατα προσευχής, λέγοντας :“Κύριε, δεν μπορώ να συνεχίσω, δεν αντέχω άλλο. Ο σταυρός που κουβαλώ είναι πολύ βαρύς, ασήκωτος”. Ο Κύριος αποκρίθηκε: “Παιδί μου, εάν δεν μπορείς να βαστάξεις το βάρος του σταυρού σου, τότε πήγαινε και τοποθέτησέ τον μέσα σε αυτό το δωμάτιο। Ύστερα, άνοιξε πάλι την πόρτα και διάλεξε όποιον σταυρό επιθυμείς! ‘’ Ο άνθρωπος φανερά ανακουφισμένος απάντησε, “Σ’ ευχαριστώ Κύριε μου. Και στη συνέχεια, έκανε ό,τι του είπε ο Θεός. Καθώς μπήκε στο δωμάτιο, είδε πολλούς σταυρούς: μερικοί ήταν τόσο μεγάλοι ώστε να μην φαίνονται οι κορυφές τους. Άλλοι ήταν μέτριοι. Αυτός ανακάλυψε έναν μικροσκοπικό σταυρό που έγερνε πάνω σε έναν μακρινό τοίχο. “Θα ήθελα αυτόν τον σταυρό, Κύριε”, ψιθύρισε ο νεαρός। Τότε ο Κύριος του απάντησε:“ Παιδί μου, ξέρεις, αυτός είναι ο δικός σου σταυρός που μόλις έφερες εδώ μέσα!”
            Όταν τα προβλήματα της ζωής φαίνονται ακατανίκητα και απροσπέλαστα  ,όταν ένας σκληρός γρανίτης ορθώνεται μπροστά μας , όταν τα κύματα των πολλών τρικυμιών της ζωής μας καταποντίζουν ,ο Σταυρός γίνεται πυξίδα στον δρόμο της ελπίδος. Θα βοηθηθείς πραγματικά αν κοιτάξεις τριγύρω σου. Τότε θα δεις καταστάσεις, σταυρούς τεράστιους, που άλλοι άνθρωποι καλούνται να σηκώσουν. Τότε θα ανακαλύψεις ότι ο δικός σου σταυρός πολλές φορές είναι πολύ ελαφρύς σε σύγκριση με τους σταυρούς των άλλων συνανθρώπων σου.                    
           Λέγεται, πως κάποιος παραπονιόταν πως δεν είχε παπούτσια, έως ότου συνάντησε κάποιον άλλον που δεν είχε πόδια. Ευχαρίστησε τον Θεό γι’ αυτά που έχεις και όχι αυτά που στερείσαι. Όποιος και αν είναι ο σταυρός σου, όποιος και αν είναι ο πόνος σου, μη ξεχνάς, θα υπάρχει πάντοτε λιακάδα ύστερα από τη βροχή. Σε αυτές τις δύσκολες ώρες τις δοκιμασίας , θυμήσου πως από πάνω σου, υπάρχει το άγρυπνο βλέμμα του Θεού. Όταν όλοι μας εγκαταλείψουν ,Εκείνος ο Οποίος πρώτος σήκωσε αγόγγυστα το βάρος του Σταυρού του μας  προσκαλεί λέγοντας :’’ Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς’’[6] Αυτή ,η απόλυτη αίσθηση της βοηθείας του Σταυρού μας, με την δύναμη και την Χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, μας κάνει να προχωρούμε στην ζωή μας με γνώμονα την ελπίδα. Αυτό σημαίνει Σταυρός. Ελπίδα!
            Και συνεχίζει ο Ιερός Χρυσόστομος λέγοντας: ‘’ Ο Σταυρός πρότερον καταδίκης όνομα και τιμωρίας ήν, νυν δε πράγμα τίμιον και ποθεινόν. Πρότερον αισχύνης ήν και κολάσεως υπόθεσις, νυν δε γέγονε δόξης και τιμής αφορμή… ούτος ημάς της πλάνης ηλευθέρωσεν, ούτος προς την αλήθειαν εχειραγώγησε… καταλλαγάς Θεού προς ανθρώπους εποιήσατο… από βυθού της κακίας ημάς ανασπάσαι, εις αυτήν την της αρετής κορυφήν ανήγαγεν… των δαιμόνων την πλάνην έσβεσαι… την απάτην καθήλαι…» [7]. Αυτό που χαρακτηριζόταν ως όργανον καταδίκης ,έγινε όργανον ζωής και αφθαρσίας. Ακόμα και στις στιγμές της μεγάλης λοιπόν θλίψεως  και των ανεκλαλήτων αναστεναγμών μας, η ελπίδα δεν χάνεται μέσα μας. Όσο μεγαλύτερο το βάρος, τόσο μεγαλύτερη και η ελπίδα μας.           
            Ατενίζοντες λοιπόν σήμερα, τον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό του Κυρίου μας, με κατάνυξη στην ψυχή μας, παρακαλούμε τον Σωτήρα μας Ιησού Χριστό, να μας δίνει δύναμη και κουράγιο να σηκώνουμε τον δικό μας Σταυρό. Φεύγοντας από αυτόν τον περικαλλή Ναό, ας έχουμε την βεβαιότητα πως από σήμερα ο δικός μας Σταυρός, θα είναι ελαφρύτερος. 
             Με πίστη λοιπόν ,ας ομολογήσουμε αδελφοί: ‘Χαίροις ο ζωηφόρος Σταυρός, της ευσεβείας το αήττητον τρόπαιον,η θύρα του Παραδείσου, ο των πιστών στηριγμός, το της Εκκλησίας περιτείχισμα, δι' ου εξηφάνισται, η φθορά και κατήργηται, και κατεπόθη του θανάτου η δύναμις, και υψώθημεν, από γης προς ουράνια .Όπλον ακαταμάχητον, δαιμόνων αντίπαλε, δόξα Μαρτύρων Οσίων, ως αληθώς εγκαλλώπισμα, λιμήν σωτηρίας, ο δωρούμενος τω κόσμω το μέγα έλεος". [8] Αμήν.





* Εκφωνήθηκε την 14ην Σεπτεμβρίου 2011, εις τον Ι.N. Παναγίας Φανερωμένης , Νέας Ηρακλείτσης.
[1]  Λουκ. 2-.34.   
[2]  Κορ. ‘Α ,1.23
[3]  Μτθ. 20-28
[4]  Migne Ε.Π. 48, 867
[5]  Μτθ. 11-28
[6] Ι. Χρυσοστ. P.G.49, 407.
[7]  Απόστιχο του Εσπερινού του πλ. α' ήχου

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου