Copyright : Αρχιμ. Θωμάς Ανδρέου 29-12-2013. Από το Blogger.
RSS

’'Βυζαντινών ανάμνησις…''

Ποιος δεν συγκινείται διαβάζοντας τα χρονικά της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως ; Ποιος δεν αφήνει το νου του να βυθισθεί στο πέλαγο των σκέψεων όταν πρωτοδιαβάζει τις ματωμένες ιστορίες που συνθέτουν αυτό που σήμερα αποκαλούμε  Άλωση της Πόλης;  




Ποιος τέλος δεν αναπολεί το ένδοξο παρελθόν  μιας υπερχιλιετούς αυτοκρατορίας που χάθηκε μέσα σε μια μέρα; Οι ιστορικοί διατείνονται ότι το Βυζάντιο, θα μπορούσε να έχει χαθεί πριν την αποφράδα ημέρα εκείνης της Τρίτης στις 29 Μαΐου του 1453.  Το Βυζάντιο, άντεξε μέσα στο χρόνο για χίλια εκατόν είκοσι τρία χρόνια και αντίθετα με την Αυτοκρατορία που διαδέχθηκε , δηλαδή την Ρωμαϊκή, (για την οποία ο ιστορικός δεν έχει ολοκληρωτικά αποφανθεί γιατί τελικά χάθηκε από το Ιστορικό προσκήνιο) το Βυζάντιο απετέλεσε το μήλον της έριδος όλων όσων θέλησαν να το καταχτήσουν ώστε από εκεί να διακυβερνούν την Οικουμένη!

Και τούτο, φάνηκε όχι μόνον κατά την περίοδο που τον Αυτοκρατορικό Θρόνο της Νέας Ρώμης, κρατούσαν οι θρυλικοί ελέω Θεού Αυτοκράτορες, αλλά και μετά την πτώση όταν στον ίδιο θρόνο, κάθισαν ο Πορθητής και οι μετ’ αυτόν. Δεν είναι τυχαίο πως Οθωμανοί Σουλτάνοι όπως επί παραδείγματι ο Σουλεϊμάν, ο αποκαλούμενος μεγαλοπρεπής, δισέγγονος του Πορθητή, έφθασε να καταχτήσει περιοχές, μέχρι και τον Ινδικό Ωκεανό και την Βόρεια Αφρική.  

Η Κωνσταντινούπολις υπήρξε η ωραιότερη Πόλη όλων των εποχών! Εκεί, ξεκινά ο διαφωτισμός της Ανατολής, που κατά πολύ προηγείται χρονικά του Δυτικού. Εκεί αναπτύσσονται τα γράμματα, οι τέχνες , κάθε έννοια πολιτισμού. Τον Θρόνο της κραταιάς Αυτοκρατορίας, κόσμησαν θρυλικοί Αυτοκράτορες. Αρχής γενομένης από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο, έως και τον Κωνσταντίνο Δραγάση-Παλαιολόγο, υπήρξαν θρυλικές μορφές που σήμερα τα ψηφιδωτά  τους κοσμούν την Μεγάλη Εκκλησία αλλά και άλλα στεκούμενα καρτερικά απέναντι στο χρόνο χτίσματα, που μαρτυρούν ένα ένδοξο και ανεπανάληπτο παρελθόν.

Ακόμα και τα πλέον ακατάλληλα πρόσωπα που στέφθηκαν κατά καιρούς Αυτοκράτορες σημάδεψαν με το πέρασμα τους την πορεία της Αυτοκρατορίας. Ο Βυζαντινός Θρόνος, καθίσταται περιπόθητος αλλά και εφήμερος. Η αλλαγή του ενός Αυτοκράτορα και η διαδοχή του από τον επόμενο, δεν ήταν πάντοτε αναίμαχτη. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις του Λέοντος Ε’, του Αρμενίου, του Νικηφόρου Β΄ του Φωκά και του Ανδρονίκου Α΄ του Κομνηνού.

Πολλές φορές, όπως εύστοχα σημειώνει ο Άλφρεντ Ραμπώ ‘’οι συμπτώσεις των επαναστάσεων, οδηγούσαν κατά καιρούς στον εφήμερο θρόνο έναν χωρικό όπως ο Ιουστίνος, ή έναν χονδροειδή εκατόνταρχο όπως ο Φωκάς η έναν ιπποκόμο όπως ο Μιχαήλ Α’, ή ο Βασίλειος Α’.( Σπουδές πάνω στην Βυζαντινή Ιστορία, εκδ. Στοχαστής, σελ. 54)

Γυναίκες Αυτοκράτειρες επίσης σημάδεψαν την πορεία του Βυζαντίου. Άλλες δόλιες όπως η Θεοφανώ , που το όνομα της ήταν Αναστασώ και κατάφερε να παντρευτεί δύο Αυτοκράτορες τον Ρωμανό τον Β’ και τον Νικηφόρο Φωκά, τους οποίους και δολοφόνησε και στο τέλος κατάφερε να ανεβάσει στον Θρόνο τον Ιωάννη Τσιμισκή, ανιψιό του δευτέρου, ο οποίος στην συνέχεια την έκλεισε σε μοναστήρι.  Αλλά υπήρξε και η Θεοδώρα η Αυγούστα, στην οποία η Εκκλησία οφείλει την αναστήλωση των Ιερών Εικόνων και την οριστική παύση της εικονομαχίας.

Τα πρόσωπα εναλλάχθηκαν μέσα στον χρόνο.  Φιγούρες Αυτοκρατόρων και Αυτοκρατορισσών που έχουν αφήσει τα σημάδια από το πέρασμα τους, χαραγμένα για πάντα εκεί όπου σήμερα, υπάρχει η σημερινή Κωνσταντινούπολη, των θρήνων, των θρύλων και της ιστορίας. Ο Βυζαντινός πολιτισμός, υπήρξε απαράμιλλος. Ακόμα και στην συνέχεια μετά την  κατάχτηση της Πόλης, οι Οθωμανοί Σουλτάνοι προσπάθησαν να μιμηθούν ανεπιτυχώς την ζωή των Βυζαντινών αυτοκρατόρων και άντεξαν μόνο 456 χρόνια (1453-1909) , σε αντίθεση με τους βυζαντινούς που άντεξαν 1123 χρόνια (330-1453).

Εκείνην την Τρίτη της 29ης Μαΐου του 1453, η ανθρωπότητα ζούσε όχι την πτώση μιας Αυτοκρατορίας, αλλά την απώλεια ενός μακραίωνου πολιτισμού που κατάφερε να διαμορφώσει την μετέπειτα πορεία της σημερινής Ευρώπης! Ο θρυλικός Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος ΙΑ’ ο Παλαιολόγος, σηματοδοτεί με τον ηρωικό του θάνατο την πτώση του ένδοξου παρελθόντος του Βυζαντίου.

Ο θρύλος, θέλει θαμμένο το σώμα του στα περίχωρα του Βεφά Τζαμίου… Μάλιστα, ο Γουσταύος Σλουμπερζέ, υποστηρίζει ότι ο Πορθητής, μετά την αναγνώριση του αποκεφαλισμένου σώματος του Αυτοκράτορα το οποίον και αναγνώρισαν από τις βασιλικές περικνημίδες, το έδωσε στους Χριστιανούς οι οποίοι και το έθαψαν με βασιλικές τιμές. ‘Όχι μόνον αυτό, αλλά έδωσε εντολή να ανάβει καντήλι  με δαπάνη του ιδίου! (Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και η πολιορκία και ‘Αλωσις της Κωνσταντινουπόλεως, εκδ. Ρηγόπουλου, σελ.365).

Η επέτειος της Άλωσις της Κωνσταντινουπόλεως, τιμάται ιδιαίτερα από την Εκκλησία, η οποία αποτελεί την φυσική διαδοχή της πολιτισμικής κληρονομιάς της χαμένης Αντλαντίδος του Βυζαντίου. Πριν λίγα χρόνια, σε μια συνέντευξη της, η διακεκριμένη Βυζαντινολόγος Κυρία Ελένη Γλύκατζη –Αρβελέρ, είχε δηλώσει ότι σε κάθε επέτειο της Αλώσεως της Πόλης, κάθε χρόνο, οι φοιτητές της από τα Πανεπιστήμια της Σορβόνης της έστελναν συλλυπητήρια τηλεγραφήματα! Θέλω να δω, στην φετινή επέτειο αυτής της οδυνηρής για τον Πολιτισμό Αλώσεως, πόσοι θα θυμηθούν το γεγονός, που άλλαξε την παγκόσμια ιστορία…

                                                                  π. Θωμάς Ανδρέου

 

 



                                                                                        


0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου