Μια ακόμη ημέρα μνήμης πέρασε . Η 28η Οκτωβρίου — η μέρα που η Ελλάδα είπε το «Όχι» και το είπε όχι μόνο με λόγια, αλλά με αίμα, με ψυχή, με πίστη. Η μέρα που η ελευθερία, αυτό το ανεκτίμητο αγαθό του ανθρώπου, ντύθηκε τη στολή του στρατιώτη και ανηφόρισε στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου.
Εκεί, μέσα στην ομίχλη και τη βροχή, η γη έτρεμε από το πάτημα των παιδιών της. Ήταν νέοι απλοί, αγρότες και μαθητές, άνθρωποι της βιοπάλης, που άφησαν πίσω σπίτια, μάνες, αγαπημένα πρόσωπα , για να φυλάξουν κάτι ιερότερο απ’ όλα: την ελευθερία. Δεν κρατούσαν μόνο όπλα — κρατούσαν την ψυχή της Ελλάδας, τη φλόγα που δεν σβήνει. Η πίστη τους στο Θεό και η αγάπη τους στην πατρίδα, θέριεψε μέσα τους τον πόθο να πεθάνουν ελεύθεροι για να μην ζήσουν τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους σκλαβωμένοι…
Τα βουνά της Πίνδου έγιναν τότε θυσιαστήρια. Εκεί αντήχησε το τραγούδι του αγώνα, το πείσμα του λαού που δεν ήξερε να σκύβει. Κάθε κορφή και μια ιστορία, κάθε χιόνι και μια προσευχή. Οι σφαίρες σκέπαζαν τη σιωπή, μα μέσα στη βουή του πολέμου ακουγόταν καθαρά ο ψίθυρος της ελευθερίας — αυτής που δεν καταδέχεται δεσμά, αυτής που δίνει στον άνθρωπο το δικαίωμα να λέει «είμαι».
Γιατί η ελευθερία δεν είναι μόνο η σημαία που κυματίζει, ούτε μια λέξη σε παρελάσεις και λόγους. Είναι η ανάσα του ανθρώπου, το δικαίωμα να πιστεύει, να ελπίζει, να ζει χωρίς φόβο. Κι όσοι πάλεψαν στα βουνά της Πίνδου, το ήξεραν βαθιά μέσα τους: ότι η ελευθερία δεν χαρίζεται· κερδίζεται με θυσία.
Και τώρα, χρόνια μετά, το χιόνι της Πίνδου σκεπάζει τα ίχνη τους, μα όχι τη μνήμη τους. Κάθε ριζωμένο δέντρο, κάθε πέτρα, κρατά κάτι από το φως εκείνων που στάθηκαν όρθιοι. Είναι το ίδιο φως που μας ζητά σήμερα να θυμόμαστε· να τιμούμε όχι μόνο τους ήρωες, αλλά και το νόημα του αγώνα τους.
Γιατί το «Όχι» δεν ειπώθηκε μία φορά. Επαναλαμβάνεται κάθε φορά που κάποιος αντιστέκεται στο ψέμα, στην αδικία, στη λήθη. Κάθε φορά που μια ψυχή επιλέγει να μένει ελεύθερη.
Κι όσο θα υπάρχει αυτή η φλόγα, όσο οι νέες γενιές θα θυμούνται πως η ελευθερία δεν χαρίζεται αλλά κερδίζεται, η Ελλάδα θα στέκει — μικρή ίσως, μα πάντοτε ανυπότακτη, πάντοτε φωτεινή.
Η ελευθερία δεν είναι παρελθόν — είναι υπόσχεση. Είναι το φως που περνά από γενιά σε γενιά, για να θυμίζει ότι ο άνθρωπος γεννιέται για να στέκεται όρθιος, να αγαπά, να δημιουργεί, να αντιστέκεται στο σκοτάδι. Και όσο οι ψυχές μας θα κρατούν ζωντανό αυτό το φως, η Ελλάδα δεν θα πάψει ποτέ να είναι λεύτερη — ούτε στα βουνά της Πίνδου, ούτε στις καρδιές των παιδιών της.
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου